ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΕΓΩ (ΠΡΑΞΗ 2η)

Αυτό λοιπόν το «Σύστημα» συχνά γινόταν αποδέκτης ύβρεων . Όλοι το μισούσαν, όλοι το απεχθάνονταν, όλοι αναγνώριζαν σε αυτό όλα τα σφάλματα της κοινωνίας και όλες τις
παραλήψεις της ζωής τους. Όλοι όμως την ίδια ώρα προσπαθούσαν να «τρυπώσουν» μέσα σε αυτό. Κατά ένα περίεργο τρόπο το φοβόταν και χάριν μιας διεστραμμένης συνήθειαςπου ο χρόνος τους τάιζε από την ώρα που γεννιούνταν, το σέβονταν.
Σεβασμός. Αγνός, καθαρός σεβασμός. Όχι σαν αυτόν που έχεις για την ίδια σου τη μάνα από αγάπη, όχι για τον δάσκαλο που μπαίνει στην αίθουσα και πρέπει να του πεις μια συγχρονισμένη καλημέρα για να του φτιάξεις το κέφι, όχι για τον πελάτη που εξυπηρετείς φορώντας το ψεύτικο χαμόγελο του πωλητή και υποκρινόμενος ότι στ’ αλήθεια και μέσα από την ψυχή σου ενδιαφέρεσαι για το ντύσιμό του. Όχι. Σαν τίποτα από αυτά.
Σεβασμός από φόβο. Από δέος, ταπείνωση και χλευασμό. Από μια αρρωστημένη και αμοιβαία εξάρτηση του ενός από τον άλλο. Πρέπει να σέβεσαι το Σύστημα και τότε κάποια στιγμή ίσως να σε σεβαστεί και αυτό. Αν το περιφρονήσεις θα σε καταβροχθίσει χωρίς ποτέ να καταλάβεις πώς και από πού και θα σε ξεράσει με περισσή αηδία στο περιθώριο μιας κοινωνίας που πλέον θα σε έχει ήδη ξεχάσει . Και τότε χωρίς να βιάζεται καθόλου το Σύστημα θα σε εκδικηθεί. Για αυτό που ήσουν , για αυτό που τόλμησες να κάνεις χωρίς την έγκρισή του, ακόμα και για
αυτό που σκέφτηκες φωναχτά. Θα παρακαλάς να σε συγχωρέσει, θα ικετεύεις με κλάματα και σπαραγμούς όμως θα είναι αργά για σένα. Θα αργοσβήνεις μέρα με τη μέρα εκλιπαρώντας για μια δεύτερη ευκαιρία.
Όχι όμως και εκείνοι οι λιγοστοί. Είχαν βρει τον τρόπο. Αφού δεν μπόρεσαν να γκρεμίσουν το σύστημα, αφού δεν μπόρεσαν να το καταλάβουν αλλά ούτε και να το συνηθίσουν,έγιναν ιός. Επιδημία. Τρύπωσαν μέσα στο Σύστημα, απαρατήρητοι, γεννημένοι ηθοποιοί και άρχισαν να το τρώνε σαν σαράκι. Μια καλημέρα αγνή, ένα χαμόγελο αυθόρμητο, μια ανιδιοτελής εξυπηρέτηση και ο όρκος του καθήκοντος ήταν αρκετά για να κάνουν τα θεμέλια του Συστήματος να τρίζουν. Και όσο περνούσε ο καιρός το κίνημα ολοένα και κέρδιζε έδαφος, ολοένα και μεγάλωνε.
Και εγώ, άπειρος και "άψητος" ακόμη, μην έχοντας δοκιμάσει ποτέ την οργή του Συστήματος, μπήκα ενεργά στο κίνημα. Δεν έχω νιώσει πιο ελεύθερος. Δεν πρόκειται να νιώσω ποτέ ξανά πιο ελεύθερος.
Το σύνθημα έχει δοθεί πολλά χρόνια πριν σε ανυποψίαστο χρόνο, σε ποιήματα, σε συλλογές,σε υπολογιστές και σε προγράμματα εγγραφής κειμένου: "Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία".
Και εγώ τόλμησα. Τόλμησα να μην είμαι βάρος, τόλμησα να βοηθήσω τους άλλους χωρίς αντάλλαγμα, να λέω μια καλημέρα, να χαμογελώ.Και κάτι άρχισε να αλλάζει. Εσείς; Τολμάτε;Αν ναι, ξεκινήστε την "μόλυνση" άφοβα. Δεν θα σας κατηγορήσει κανείς.