ΑΣΧΗΜΙΑ ΛΕΜΕ...

Και έγιναν τα Όσκαρ επιτέλους.

Και μαζεύτηκε όλη η "καλή κοινωνία".
Έβαλαν τα καλά τους, τις τουαλέτες τους οι κυρίες, τα σμόκιν τους οι κύριοι (προεραιτικά και παπιόν, έτσι έλεγε στην πρόσκληση).
Λικεράκι και φοντάν δεν είδα πουθενά.

Αλλά!
Είδα...

ένα ξεχασμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο που βγήκε βόλτα...

το φάντασμα της όπερας που περπάτησε στο κόκκινο χαλί...


τη μικρή γοργόνα αυτοπροσώπως!!, σε πρώτη δημόσια εμφάνιση αφού ο μπαμπάς Τρίτωνας της έκανε δώρο πόδια (την ουρά την κράτησε καλού-κακού, ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται, δύσκολοι καιροί...)


και μια κυρία που είναι μεγαλύτερη από τον παππού μου και τόσο ψημένη στο σολάριουμ όσο τα καμμένα μπιφτέκια που φτιάχνω με τα χεράκια μου!


Έτσι, αποφάσισα να φύγω, να πάω στην ζούγκλα με τον Ταρζάν!


Άντε, και του χρόνου, να'χουμε να γελάμε!

FORGET-ME-NOT