REMEMBER, REMEMBER...

Καλώς ήρθατε στη δύναμη των blogs...
Πρωινή καταγγελία για μεγάλο εκδοτικό συγκρότημα. Το Διαδίκτυο βήμα απόγνωσης, τόπος που χωρά ουρλιαχτά. Τα τρωκτικά των υπονόμων χώθηκαν βαθιά στο λίκνο της εκμετάλλευσης και δημοσίευσαν ό,τι πιο παγιωμένο γέννησε η φύση.
Ο καθένας, έχει τη δυνατότητα, πλένοντας το πρόσωπό του και αντικρίζοντας το περίβλημα του μυαλού του στον καθρέφτη, να αναφωνήσει πως επαγγέλλεται δημοσιογράφος. Κύριοι, συγνώμη που σας στεναχωρώ, αλλά η δημοσιογραφία είναι επιστήμη. Και θα έρθει ο καιρός που οι πιτσιρικάδες των Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων, θα αποφασίσουν πως έφτασε η στιγμή της συνταξιοδότησης όσων τρώνε το ψωμί μας και αφήνουν τη λάσπη από τα χείλη τους πάνω στα ψίχουλα που αφήνουν πίσω τους.
Και αναρωτιέμαι. Θα επισκεπτόσουν γιατρό χωρίς πτυχίο στον όμορφο, λευκό του τοίχο; Δεν θα τον ονόμαζες σφαγέα, κομπογιαννίτη, απατεώνα; Πως επιτρέπεις να ενημερώνεσαι από δημοσιογράφους χωρίς πτυχία, που δεν έμαθαν ποτέ πως η δημοσιογραφία απαιτεί αντικειμενικότητα; Γιατί γεμίζεις το κεφάλι σου από έναν σφαγέα, έναν κομπογιαννίτη, έναν απατεώνα;
Αμολήθηκα στο πρώτο έτος της Σχολής μου, μπας και καλύψω το κενό της άδειας ατζέντας. Οι υπόλοιποι, πίσω μου, έμαθαν να ακούν τις θεωρητικές συμβουλές των θεωρητικών καθηγητών μας που θεωρούν τη δημοσιογραφία, ως ένα, θεωρητικά, εύκολο επάγγελμα, αρκεί να αποστηθίσεις τη θεωρία και να πασχίσεις για τα δεκάρια των μαθημάτων που πιστέψτε με, δεν θα θεωρηθούν ποτέ, από κανέναν εργοδότη…
Μόνο τα κομματόσκυλα θα επιβιώσουν, απλώς διαβάζοντας τα «εγχειρίδια» της δημοσιογραφίας. Θα τους σπρώξουν αργότερα.
Δύσκολη παιδεία. Ψόφια. Μικροπρέπειες, πόλεμος καθηγητών, αλληλοδιορισμοί και απώθηση όσων την μεταφέρουν ψηλά, αυτή την παιδεία, με το μικρό "π", στον ιδιωτικό τομέα, των πληρωμένων πτυχίων. Τα εκδοτικά συγκροτήματα, με την πρακτική και την προοπτική της πρόσληψης μαζεύουν δεκάδες σπουδαγμένους, και τους πετούν κάτι λιγότερο από ξεροκόμματα για δουλειά που ξεπερνά τις 10 ώρες ημερησίως. Μεταμορφώνεσαι σε αποδιοπομπαίο τράγο, αναλαμβάνεις αυτομάτως και "δικαιολογημένα" τη βρώμικη δουλειά και δέχεται οδηγίες από αποτυχημένους δικηγόρους, θεολόγους, φιλόλογους, που έτυχε να πιουν καφέ νωρίτερα από εσένα στα γραφεία του κάτω ή πάνω ορόφου των αφεντικών.
"Μακεδονία", η απόλυτη φρίκη. Οποιοσδήποτε έλεγχος θα έβαζε αυτά τα αφεντικά στη στενή. Γελοίοι, ανεπρόκοποι και κοσμικοί, που μαζεύτηκαν σε πολυθρόνες και αποτελούν τους δημοσιογράφους - πρωταγωνιστές. Πως σου φαίνονται τα 150 ευρώ το μήνα, για καθημερινή εργασία 5 και 6 ωρών, καλύπτοντας 8 σελίδες σε στις εβδομαδιαίες τους "Επιλογές"; Χρόνια ολόκληρα. Και η νοοτροπία "σκάσε, και χάρη σου κάνω"... Και όταν ξυπνάς, καθώς αναλογίζεσαι πως το ταξί σου βγαίνει πιο ακριβά από το χαρτζηλίκι που σου δίνουν και πληρώνεις για να βρίσκεσαι εκεί, σηκώνεσαι και φεύγεις. Και ξέρεις τι γίνεται τότε; Σου πετούν ένα ποσό ακόμα, ίσως λίγο μεγαλύτερο, για να μην τους τρέξεις στα δικαστήρια...
Αν δεν κατέβουν τα σκυλιά, οι πένες των νταβατζήδων, από εκεί που ανέβηκαν με χρυσό, απειλή, συμβιβασμούς και πληρωμένες φωνές, μόνο με επαναστάσεις θα καθαρίσεις το μυαλό σου και το μυαλό των άτυχων που ζουν στην κοινωνία σου. Γυρίστε το κεφάλι σας αλλού. Και καθαρίστε τα μάτια σας επιτέλους από τη λάσπη. Αυτοί, την πουλούν με το κιλό...

Y.