MY BIRTH DAY...

Από το Υ magazine Δεκεμβρίου - Ιανουαρίου

Ξημέρωνε, σε μια πόλη κουρασμένη και προβληματισμένη. Παράταιρο στην απαισιοδοξία το ροζ φουστάνι, ανέμιζε στη φορά του θαλασσινού αέρα. Το κρύο τρυπούσε το λευκό γούνινο παλτό και δοκίμαζε τις αντοχές της. Όμως έμεινε εκεί, να ονειρεύεται στην ανατολή και να ευγνωμονεί για την πορσελάνινη ευτυχία της ημέρας που είχε περάσει… Ο ήχος των τακουνιών στο πλακόστρωτο της παραλιακής έδινε ρυθμό στις σκέψεις της.

Στιγμές που αξίζουν, εικόνες που δεν θα ξεχαστούν, ζευγάρια μάτια που την αγαπούν. Και μικρά κουτιά, με φανταχτερό περιτύλιγμα και κορδέλες, γεμάτα ευχές και καραμέλες.
Αύρα ευτυχίας στον κόσμο της. Ο ουρανός ζωγραφίστηκε καρδιές, καρδιές πολύχρωμες, σαν το καρουζέλ που χόρευε στην πλατεία. Γυάλινες μπάλες κρέμονταν στους δισταγμούς, φωτάκια τύφλωναν τους φόβους. Και στην κορυφή… Στην κορυφή έλαμπε το αστέρι της.

Μπουκέτα τριαντάφυλλα αρωμάτιζαν το δωμάτιό της. Και χάδια στο μάγουλο έφταναν από την άλλη άκρη της γραμμής.

Δεν είχε λόγο να παραπονεθεί σήμερα. Η οικογένειά της, οι φίλοι της βρέθηκαν κοντά της για να γιορτάσουν. Είναι μαλωμένη με τη μοναξιά και όλοι τους το ξέρουν. Ήταν όλοι εκεί…
Μια γλυκιά έκπληξη με γεύση σοκολάτας λέρωσε τα χείλη της. Μέτρησε τα κεράκια, ψιθύρισε 20 ευχές και έσβησε τις φλόγες. Στα μάτια της αθώο παιδί, που απολάμβανε το χειροκρότημα για το κατόρθωμά της. Θέλει δύναμη για να προχωρήσεις, για να μεγαλώσεις… Σε κανέναν δεν θα επέτρεπε να της στερήσει τα επόμενα βήματα. Γλέντησαν εκείνο το βράδυ… Ώσπου φάνηκε ο ήλιος.
Είχε γλιστρήσει για λίγες ώρες σε ένα παραμύθι. Αφιέρωσε στον εαυτό της λίγες ώρες ανεμελιάς και αυθορμητισμού. Μπήκε σε μια άμαξα και ταξίδεψε σε άλλη διάσταση. Περιπλανήθηκε σε μονοπάτια ξέγνοιαστα, χόρευε μερικά εκατοστά πάνω από το έδαφος και γεύτηκε κάθε σταγόνα αγάπης… Θαύμασε την χαμένη ομορφιά, συνάντησε την ξεχασμένη μαγεία του ονείρου. Απόλυτη γαλήνη… Γέλια που τραγουδάνε. Ζεστασιά σε κάθε άγγιγμα.
Σαν άλλη Σταχτοπούτα, οι ώρες που της άνηκαν τελείωσαν.
Κι ύστερα γύρισε πίσω, εκεί που υπάρχει πόνος, θρήνος, μαύροι καπνοί που σκεπάζουν τον ήλιο, σφαίρες αδέσποτες και άνθρωποι που ψάχνουν το δίκιο τους με κάθε τρόπο…
Στεκόταν στην άκρη, στο λιμάνι, με τη φουρτουνιασμένη θάλασσα στα πόδια της. Έριξε μια φευγαλέα ματιά στο χάος και ευχαρίστησε ακόμη μια φορά για την ευτυχία. Δώρο γενεθλίων…
Σήκωσε το κεφάλι ψηλά, βρήκε θάρρος για τη συνέχεια και πήρε το δρόμο για το σπίτι.
Και τότε, δειλές νιφάδες στόλισαν τα μαλλιά της…
Μικρές, άσπρες νιφάδες, σαν ζάχαρη άχνη, γλύκαναν και τα τελευταία λεπτά της μέρας της.
Τελικά, ίσως και να υπάρχει ελπίδα…

Φανή Κουτσουκίδου