Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΕΡΒΕΤΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ (Ε)

Οι "Δήθεν"
(σε επανάληψη)

Η πορεία της ζωής είναι απλή.

Δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο, κάθεσαι σ’ ένα γραφείο και διαβάζεις.
Αν τα καταφέρεις, τρως και μερικά ακόμα χρόνια στο πανεπιστήμιο, όπου κάθεσαι και πάλι σ’ ένα γραφείο, όπου και πάλι διαβάζεις και γράφεις.
Και μετά, στην καλύτερη περίπτωση… δικαιώνεσαι.
Γίνεσαι δημόσιος υπάλληλος και επιτέλους κάθεσαι σ’ ένα γραφείο.
Βέβαια σε εκείνη την περίπτωση, από την μία διαβάζεις μυθιστορήματα και από την άλλη γράφεις τους ανθρώπους που έρχονται για να εξυπηρετηθούν από εσένα.
Η ζωή είναι περίεργο πράμα. Γεννιέσαι χωρίς να το θέλεις, πεθαίνεις χωρίς να το θέλεις και ζεις όπως το θέλουν οι άλλοι. Και αυτοί οι άλλοι είναι πολλοί. Είναι η οικογένεια, είναι οι προϊστάμενοι, είναι ο διαχειριστής της πολυκατοικίας, είναι οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα, είναι ο άνθρωπος που ανεβοκατεβάζει τους διακόπτες της ΔΕΗ, είναι το κράτος. Άλλοι είναι αυτοί που αποφασίζουν για σένα. Καμιά φορά και οι ίδιοι οι γονείς. Εσύ γουστάρεις την κιθάρα σου και αυτοί σε προορίζουν για γιατρό. Τι και αν όταν βλέπεις αίμα, σου πάει «τρία πέντε πηγάδια»…
Και σε παιδεύουν μία ζωή για να καταλήξεις να ανήκεις σε μία γενιά που πλέον, δεν την λέμε όπως παλιά, «Νέα». Όχι. Την λέμε: «Η γενιά των 700 ευρώ». Έχει γίνει τόσο trendy αυτή η έκφραση που σκέφτονται να αλλάξουν όλες τις πινακίδες. Όπου «Νέα» θα βάλουν «Το γενιά των εφτακοσίων». Δεν θα πηγαίνουμε για μπάνιο στην Νέα Καλλικράτεια. Θα πηγαίνουμε για μπάνιο στη «Γενιά των 700 Καλλικράτεια»…
Με διάθεση αυτοκριτικής θα ήθελα να παραθέσω την σκέψη μου τώρα. Είμαι ένας αχάριστος άνθρωπος. Τόσα χρόνια δεν ευχαρίστησα ποτέ τους ευεργέτες μου. Και αυτοί ήταν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές που είχα. (Δεν τους βάζω όλους στο ίδιο τσουβάλι. Γνώρισα και ανθρώπους «διαμάντια» τους οποίους έχω πολύ ψηλά μέσα μου και ευχαριστώ τον Μεγαλοδύναμο που τους έβαλε στον δρόμο μου. Δυστυχώς ήταν ελάχιστοι).
Οι δάσκαλοι και καθηγητές μου, κοιτούσαν μόνο τα πρακτικά και ανούσια. Όταν η έκθεση είχε σχέση με την Ελλάδα, έπρεπε ντε και καλά να γράψω για την Ελλάδα. Αν έγραφα για την Γερμανία και μέσα από την Γερμανία -και τις μεγάλες διαφορές μας-, έγραφα για την Ελλάδα, τότε ήμουν εκτός θέματος και άχρηστο μυαλό. Εκείνοι οι δάσκαλοι ήθελαν από μένα, ντε και καλά να μάθω παπαγαλία το: «Από πού πηγάζει ο Νείλος». (Παρεμπιπτόντως, πολύ σημαντική πληροφορία , με βοήθησε πολύ στην επαγγελματική μου πορεία. Για να υπογράψω συμβόλαιο με τον ΑΝΤ1, αυτό με ρώτησαν).
Τόσα χρόνια λοιπόν δεν ευχαρίστησα όλους αυτούς που με κορόιδεψαν για τις απορίες μου, δεν φίλησα τα χέρια των ανθρώπων που χλεύασαν τα λάθη μου. Ευγνωμονώ όλους αυτούς τους ανθρώπους που δεν πίστεψαν σ’ εμένα. Αν δεν ήταν αυτοί, μπορεί τώρα να ήμουν και εγώ ένα παιδί των 700 ευρώ.
Όμως αυτοί μου έμαθαν να σιχαίνομαι το «δήθεν». Να προτιμώ να βγαίνω από την γραμμή, παρά να ακολουθώ σαν πρόβατο το κοπάδι. Να είναι καλά. Έβλεπα πως σιχαινόντουσαν αυτό που έκαναν, διέκρινα ότι δεν ήθελαν να είναι δάσκαλοι. Κάτι άλλο ήθελαν να κάνουν αλλά δεν μπόρεσαν. Εκείνοι οι άνθρωποι, μου έμαθαν να αγαπάω την δουλειά που κάνω. Και έτσι πάντα στη ζωή μου, έκανα αυτό που αγαπούσα. Και αυτό συνεχίζω να κάνω . Και αυτό μαθαίνω και στον γιό μου. Και αυτό λέω και σε εσάς. Βαράτε. Μην τους αφήνετε να σας αλλάξουν. Οι νέοι μπροστά. Οι ιδέες σας είναι πολύ μπροστά. Που να καταλάβει ένα αρτηριοσκληρωμένο μυαλό σαν το δικό μου την δική σας έμπνευση. Που να ακολουθήσει την δική σας ενέργεια το σκουριασμένο μου κορμί. Επίθεση. Κάντε αυτό που γουστάρετε. Πιστέψτε το και καβαλήστε όλες τις κορφές.
Και αν νομίζετε ότι δεν υπάρχουν κορφές , φτιάξτε!