ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΧΩΡΙΣ ΑΚΟΥΣΤΙΚΑ

Χάλασαν τα ακουστικά μου! Έτσι έπρεπε να περάσω μια μέρα στους δρόμους χωρίς μουσική. Το είχα πάρει απόφαση ότι θα άκουγα τα πάντα γύρω μου. Ότι ενοχλητικό,αστείο,θορυβώδες πλανιόταν στην ατμόσφαιρα. Έτσι ξεκίνησα.
Στην είσοδο της πολυκατοικίας κόντεψε να με πατήσει ένα μηχανάκι, ενώ ήμουν στο πεζοδρόμιο, η κόρνα του ακόμα ηχεί στα αφτιά μου! Μα πάνω στο πεζοδρόμιο; ΕΛΕΟΣ!
Στη στάση του λεωφορείου, συνεχίζοντας, ένας κύριος μάζευε τις free press εφημερίδες αγγελιών κάθε είδους (αυτοκινήτων, σπιτιών, δουλειών). Χρειαζόμουν μια από δαύτες. Η απάντηση του στην ερώτηση μου αν τις χρειαζόταν όλες ήταν αφοπλιστική. "Μα δεν έχω λεφτά να πάρω κανονική εφημερίδα", μου είπε! Χάζεψα.
Στο πανεπιστήμιο άκουσα για πράγματα που δεν με ενδιαφέρουν καθόλου!
Στο δρόμο για το γυμναστήριο άκουσα ένα σωρό άτομα να φωνάζουν για την ΜΠΑΟΚΑΡΑ ενώ ταυτόχρονα κόρναραν ακατάπαυστα με την συνοδεία ενός κομπρεσέρ, καθώς να μην ξεχνιόμαστε γίνονται και μεγάλα έργα σε αυτή την πόλη.
Στο γυμναστήριο άκουσα τα κλασσικά γριλίσματα. Γέλασα με την καρδιά μου. Μάγκα βάλε πιο λίγα κιλά αν δεν μπορείς.
Στο δρόμο προς το σπίτι είδα ένα νεκρό σώμα στο πεζοδρόμιο καλυμμένο και τρεις αστυνομικούς γύρω του. Μπορεί να το είδα αλλά άκουσα και την εκκωφαντική ησυχία της ψυχής του.
Μπορεί όλα αυτά να σας φαίνονται παραμύθια, αχρείαστα, ανούσια παρ' όλα αυτά είναι άκρως αληθινά και δείχνουν σε όλο το μεγαλείο την μιζέρια και τις δυσκολίες του κόσμου σήμερα!
Υ.Γ:Επίσης άκουσα την γκαρσόνα να μου λέει 5 ευρώ για ένα καφέ. Αυτό είναι απίστευτο!

Τom Sawyer