Η ζωή μου όλη

Χαίρετε. Οκτώ χαμένες ώρες για μια μπουκιά ψωμί, τραγουδάνε οι Γκούλαγκ.
Ο αγώνας μας για ένα καλύτερο συσσίτιο συνεχίζεται. Γεννήθηκα πολλές φορές αλλά η πρώτη ήταν πριν πολλά χρόνια. Με βάπτισαν Ηρακλή και οι γυναίκες γιατροί με αποκαλούσαν "παιδί θάυμα" διότι είχα το μεγαλύτερο τσουτσούνι και έπρεπε να το κρατάω καθαρό.


Ήμουν το πιο καλομαθημένο παιδί της οικογένειας. Εγώ ζητούσα να έχουμε συντριβάνι στον κήπο αλλά ήμασταν πολύ φτωχοί και έτσι η μανούλα μου αναγκαζόταν να παραστήσει το συντριβάνι για να μην κλαίω.


Εκτός από φτωχοί ήμασταν και μεγάλη οικογένεια, αλλά περνούσαμε καλά, είχαμε πολύ αγάπη και πολύ στοργή. Μια ημέρα ο μπαμπάς πήρε όλη την οικογένεια και πήγαμε εκδρομή.


Μας πήγε στον Πειραιά για να δούμε το μεγαλύτερο ντόμινο του κόσμου που είχαν κατασκευάσει οι Κινέζοι στα πλαίσια της ανάπτυξης του λιμανιού.


Εντυπωσιασμένος από την εργατικότητα και μεθοδικότητα αυτών των ανθρώπων αποφάσισα όταν μεγαλώσω να γίνω Κινέζος, ή αν δεν τα καταφέρω, τουλάχιστον να κάνω τον Κινέζο, όπως και άλλοι πολλοί μεγάλοι άντρες της χώρας μου. Μεγάλωσα και έγινα στο επάγγελμα δημοσιογράφος και λαμαρινάς αυτοκινήτων. Η διπλή μου ιδιότητα και οι καλές σχέσεις που είχα με το Υπουργείο Άμυνας που μου έστελνε τα πιο πολλά οχήματα για επισκευή


με βοήθησαν να βγάζω μεροκάματο. Η καταστροφή ήρθε όταν έβγαλα στην φόρα την υπόθεση χρηματισμού, την περίφημη ιστορία με τα pambers για όσους την έχουν ακουστά και πώς και πού τα κρύβανε



Μια μέρα που γύρισα στο σπίτι ήταν παραβιασμένη η πόρτα, άνω κάτω τα δωμάτια και ο υπολογιστής μου βασανισμένος


Υπήρχαν πολλές καταγγελίες για μένα, πολλές μηνύσεις και έπρεπε να αποδείξω ότι δεν ήμουν ελέφαντας .Εξαφανίστηκα, άλλαξα όνομα και έπιασα άλλη δουλειά.


Ήταν φανερό ότι κάποιοι ενοχλήθηκαν και προσπαθούσαν να μου:




Αλλά ακόμα και αν καταφέρουν να μου κλείσουν το στόμα, τα αυτιά και τα μάτια, μόνο μια τρύπα δεν θα μπορέσουν ποτέ να την φιμώσουν:



Ηρακλής