ΘΑΝΑΤΟΛΑΓΝΟΙ

O άνθρωπος είναι ο θάνατος, έχει το θάνατο, σκορπάει το θάνατο, έχει ανάγκη τον θάνατο για να μπορέσει να ζήσει. Πρέπει να σκοτώνει τον εαυτό του για να μπορεί να ξαναγεννηθεί. Αλλά δεν είναι καλός, σωστός δολοφόνος. Σημαδεύει λάθος στόχους μέσα του.


Αυτά που συντηρεί είναι αυτά που τον κρατάνε ζωντανό. Όμως αρκετά από αυτά του είναι ενοχλητικά. Ποιος ο λόγος που τα ανέχεται; Προφανώς διότι το να υπάρχει κάποιο κενό μέσα του τον τρομάζει πιο πολύ απ' όσο το να είναι γεμάτος, έστω και με βλαβερές για την ύπαρξη του ιδέες. Ως κοινωνικό ον έχει ανάγκη την συναναστροφή. Ως αδύναμο ον έχει την ανάγκη αυτοτύφλωσης για να μην έρχεται αντιμέτωπος με το παντοδύναμο και πολλές φορές εχθρικό περιβάλλον του.


Επιλέγει να αναζητάει κουράγιο και πίστη σε εξωτερικές, φανταστικές δυνάμεις, όχι επειδή τις έχει σε εκτίμηση αλλά επειδή θέλει να προστατέψει τον εαυτό του. Δεν αγαπάει κανένα Θεό, καμιά εξουσία, αγαπάει αυτό που προσδοκά ότι θα λάβει από τον Θεό και την οποιαδήποτε εξουσία που λατρεύει. Όπως είπε ο φίλος σας ο Jung, " μπορείς να πάρεις τους θεούς από τους ανθρώπους αλλά θα πρέπει να τους δώσεις άλλους"
Και έτσι αποκτήσαμε αυτήν την εικόνα. Το ανθρώπινο πρόσωπο είναι το πρόσωπο της απληστίας, της ικανοποίησης αναγκών. Ένα πρόσωπο τρομακτικό, κυριολεκτικά "χειραγωγημένο".
Ο άνθρωπος περιμένει πλεόν τόσα πολλά από τους άλλους που έχει σταματήσει να απαιτεί από τον εαυτό του, τον εαυτό του.